Dariusz Sośnicki

Byłem we śnie gubernatorem stanu.
W Kanadzie, ale stan był z tych zjednoczonych.
Nazywał się Boston i dobrze prosperował:
wystarczyło mianować rozsądnych zastępców
i odbywać spacery wzdłuż granic,
sprawdzając stan siatki drucianej, którą był otoczony.
Tu czapa śniegu przygniotła siatkę do ziemi,
gdzie indziej obsiadła ją rdza –
jedno i drugie wpisuję do notesu.
Wszystko idzie na żywo w Telewizji Boston,
jak chcieli obywatele, zmęczeni obradami
lokalnego parlamentu. Gdy wchodzę do toalety,
puszczają film przyrodniczy. Żołnierz straży granicznej
wychodzi przed dom i z daleka oddaje mi honory.
Jego żona przyrządza coś gorącego i ogląda go w telewizji.
Chłopcy, ciepło ubrani, bawią się w chowanego.
Młodszy oparł czoło o kabinę służbowego śmigłowca
i liczy do dziesięciu. Starszego już nie widać

Gdzie jesteś, apokalipso?
Tutaj wszystko rwie się do życia.
Porcje w restauracjach w sam raz albo za małe.
Klimatyzacja nie działa.
Tymi ulicami chodzili przed nami inni, ale to było dawno.
Mężczyźni z kompletem noży albo encyklopedią zdrowia.
Tramwaj się zatrzymuje pośrodku kałuży i klną wysiadający.
„Ja nie robiłem tej ulicy, proszę pani”, odpowiada rezolutny taksówkarz
komu innemu, gdzie indziej.
Za szybko zaczynasz myśleć, tomisto.
Tu wszystko kręci się samo, bez żadnej przyczyny.
Rozłóż aparaturę na rogu gwarnej ulicy i pozwól
przepływać obrazom i dźwiękom, po co je zaraz piętnować.
Czasy silnych indywiduów dawno odeszły w przeszłość,
z której w naszą stronę coraz trudniej się przebić.
Drogi są w skandalicznym stanie.
Drzewa ni stąd ni zowąd spadają w poprzek traktu,
bandy opryszków zjeżdżają na linach, wyrastają spod ziemi
i w mgnieniu oka improwizują gabinet chirurgii plastycznej,
i napełniają balię do prania mózgów nierzeczywistą pianą.

jest wypełniony, ledwie kilku ludzi
w jasnych ubraniach, rozmawiają cicho;
lecz silnik ma temperament i strzępków jest cała
masa topolowego puchu – stąd tyle gwaru i ruchu.
Poluje na te strzępki dziewczyna z niemowlęciem:
oto szczęście, uda mi się nałapać,
to będę szczęśliwa; niechby,
ale nie można tak trząść się
i kiwać na skrzypiącym siedzeniu,
jeść pierdolonych cukierków. Czy muszę
myśleć o każdym połamańcu? Przez chwilę nie widać ziemi,
gdy patrzę za siebie przez szybę – paski błota odpadają od opon
i smuga w powietrzu zostaje, jasna, wśród kasztanowych gałęzi.

Tadeuszowi Piórze
Musi być symetria w rzeczach tego świata,
skoro mamy dwie ręce, dwoje oczu, uszu
i w końcu dwie półkule mózgu. Śmierć człowieka
nic w tej kwestii nie zmienia, jak nie zdołał zmienić
nawyków naszej mowy przewrót Kopernika,
choć zdobył uznanie u sędziów i zebrał
same najwyższe noty. Taka jest publiczność.
Darcie kotów z sędziami ma we krwi i kocha
nieokrzesanych śmiałków, poławiaczy pereł,
dzieci ciut nieobecne, cudowne i dzikie,
które wstają w południe, nie chcą się uśmiechać
i najchętniej pozują fotoreporterom
z wywalonym językiem. Ale gdy przychodzi
do liczenia pierwiastków albo grania etiud
w sali dla kontrastu obsadzonej wkoło
rzędem panów w smokingach i upudrowanych
dam, które, och – słyszą państwo – wzdychają na samą
myśl o tym, co zobaczą, o tej dzikiej orgii,
która zaraz się zacznie... Strażacy montują odgromnik
w kacie sali. Przepisy. Przy takim napięciu
łatwo o błyskawicę, jawnego agenta
symetrii. Na festynie w podpoznańskich Sadach
nudni iluzjoniści przy błyskach magnezji
zarabiają na życie, tu szaleje żywioł.

Ale seans się kończy. Wszyscy się rozjeżdżają.
Cudowne dziecko zasiada do pizzy i soku
w wąskim gronie przyjaciół cudownego dziecka
na czele z prezesem; jest profesor, ksiądz-śmieszek,
jest ponury mafioso i głupi redaktor.
Nadskakują cudowi. Szczęśliwi rodzice
powoli wracają z dwudniowej wycieczki
w Góry Entuzjazmu i prawem symetrii,
która wygnana drzwiami, czai się za oknem
w sikającym ze szczęścia na widok światełka
pięcioletnim idiocie, czują się skazani
na dwudniową depresję.
Zrobiło się późno.
Światła wszędzie, skąd wyszli, gasły raz i drugi

Zimą, gdy mróz przenika przez ściany,
otwory w swetrze i skórę,
nie uciekniesz stąd –
choć miasto nawołuje najgłośniej.
Ani wiosną. A ona zbudzi wiejskich włamywaczy,
potem komary
i przejdzie na koniec w najsurowsze – lato.
Jesienią wilgoć w kątach –
za szafą, za tapczanem sypiące się farba i tynk,
smród, od którego boli głowa.
Do latryny, pod studnię i dół ze śmieciami,
trzy wąskie ścieżki wydeptane w trawie –
nie uciekniesz jesienią.