1.
my grandad enclosed his courtyard with a fence
and thus won a plot of land,
though he lost the world.
and then he started to partition
that plot of land and
name the gardens.
I was a child and I loved most
the little connecting doors.
2.
we stake in poles – bounds,
we draw maps with some boundaries
and place people there
that scan through our bags
asking us where we are going
as though it really mattered to them.
where are you heading, gojko?
the border holder asks me at five o'clock
in the morning, and I, still not fully awake, say to him: home.
while thinking to myself:
back and forth the earth
or up and down? in space
or in time? now
or always and for eternity?
3.
we are centuries away from freedom.
for we still set ourselves free from
other people's chains. and we do not feel
in the guts the key from the cell
in which we are locked.
we forget that the coffee we drink
to wake up is contained
in the residue at the bottom of the cup.
every day we talk about it. we even dare
sing about it. it's just that,
we do so ill. full with
fear, instead of love.
Translation: Lazar Popov
1.
дедо ми со тараби си го омеѓи дворот
и така доби парче земја,
ама го загуби светот.
а потоа почна и тоа свое парче земја
да го преградува и
да им дава имиња на бавчите.
а јас бев дете и најмногу ги сакав
вратничките што ги спојуваа.
2.
забодуваме колци-меѓници,
цртаме карти со некакви граници
и ставаме таму луѓе
што ни буричкаат по торбите
и нѐ прашуваат каде патуваме
како да им е тоа стварно важно.
gdje se putuje, gojko?
ме прашува меѓничарот во пет часот
наутро, а јас, уште неразбуден, му велам: дома.
а си мислам:
по земјава
или угоре-удолу? во просторот
или во времето? сега
или секогаш и во вјеки вјеков?
3.
векови сме далеку од слободата.
затоа што сѐ уште од туѓите синџири
се ослободуваме. и не го чувствуваме
во утробата клучот од ќелијата
во која сме заробени.
забораваме дека кафето што го пиеме
за да се разбудиме е содржано во
талогот на дното од шолјата.
секој ден за неа зборуваме. дури и
да запееме се дрзнуваме. само,
тоа го правиме болни. со страв
полни, наместо со љубов.
