11.
I can put everything in different places.
Put down the table where the light doesn’t reach it.
I’ve set out water and soda, will serve you spirits in bed
in case you wish to recover in this bed.
I noticed your hands. They seemed sick, absently
roamed about town, suffered everywhere.
The newspaper claims a successful recovery.
All measures, spokesmen say, give short thrift
to the loneliness, the aimlessness of the seasons.
I count the cigarettes that you brought, smoke only
the odd ones.
I await the first snowfall, lay out the last fruit to dry
open the door to men with loud voices.
Soldiers come in warning of the snow
of a fire further down the street.
A conversation with them permits a smoke.
Wild the flies have become
if it isn’t just me, you wrote
and I saw even better lines on the news.
It is customary to wait a few minutes and then
to force the door.
Did I write back how nervous I was?
I had just bandaged your hand.
Your shape became more and more visible.
You sat by the window, describing the talks
that filled the evening.
No quieter than a waiting room, yet more dead
the world was then
and all the confessions were housed in closed minds.
The way that you smoked
betrayed your pose while waiting
betrayed my awkward choice of words.
In the first snow I saw you burn your hands.
I thought of the line ‘spring is coming’
and looked over my shoulder
saw then what stayed behind.
Translation: Willem Groenewegen
11.
Ik kan alles een andere plaats geven.
De tafel neerzetten waar er geen licht op valt.
Ik heb water klaargezet en soda
breng je sterke drank op bed mocht jij
in dit bed willen herstellen.
Jouw handen vielen mij op. Ze leken ziek, afwezig
de hele stad doorkruist, overal geleden.
In de krant is sprake van voorspoedig herstel.
Alle maatregelen, zeggen woordvoerders, maken korte metten
met de eenzaamheid, de richtingloosheid van de seizoenen.
Ik tel de sigaretten die jij meebracht, rook alleen
de oneven exemplaren.
Ik wacht op de eerste sneeuw, leg het laatste fruit te drogen
doe open voor mannen met harde stemmen.
Soldaten komen waarschuwen voor de sneeuw
voor een brand verderop in de straat.
Een gesprek met hen staat roken toe.
Wild geworden zijn de vliegen
als ik het niet zelf ben, schreef je mij
en ik zag op het nieuws nog betere zinnen.
Het is gebruik enkele minuten te wachten en dan
de deur te forceren.
Schreef ik je terug hoe nerveus ik was?
Ik had je hand net verbonden.
Er werd steeds meer zichtbaar van je gestalte.
Jij zat bij het raam, beschreef de gesprekken die de avond vulden.
Niet stiller dan een wachtkamer
maar wel doder was de wereld toen
en alle bekentenissen zaten in gesloten hoofden.
De manier waarop jij rookte
verried jouw houding bij het wachten
verried mijn ongelukkige woordkeuze.
In de eerste sneeuw zag ik jou je handen verbranden.
Ik dacht aan de zin ‘het wordt lente’
en keek over mijn schouder
zag toen wat er achterbleef.
