Лудакот живееше во приподна хармонија со ужасот.
За него островите беа огромих бушавих очи
на предисториских животни;
и демнеа од дламочината на времето.
Тој си ја вежбаше меморијата
единствено со повторубање на пороците.
Веруваше дека оглиделата
ќе се пазболат без нас / нивните роботи
и задолжително стоеше пред нив еден чац дневно.
Ја проучи целокупната хемија на болката,
анатомијата на надежта, ја сецраште осаменоста...
И сепак не беше толку луд
се до оној ден кога смртно се вљуби
бо убабицата со гипсана глава.
