So your dying lodged where I gave it shade,
a cradle to pause in and thoughts to inhale.
But then I woke up. The sun at its height
made me squint. I was armed to the teeth with a good mood
and the pills to prove it.
Then I pulled up my sleeves and dislodged my heart,
removed that black arm-band, the corona of memory.
You respired me. I took up fruit
with a vengeance (multivitamins to the rescue!)
which cheered up my working parts.
Without stopping, I trotted from here to there,
even galloped into marriage, while thinking ‘wedding march’.
Finally, the work-outs: gymnastics, athletics,
prosthetics; just stopping short of
an early grave.
But the daily round was on its last legs
and the nightly, the senses giddying up to
a premonition of this major episode
flailing on the earth’s crust, a body
hammering at the point of rest.
I was absolutely barking and nose down
I missed my footing, went beyond the pale
forgot to breathe, a poriomaniac, legging it
endlessly—not all the way from Bordeaux to Nurtingen
but I could have.
Except the ground turned into a quaking morass
that my feet vanished into, then my ankles,
then—at night the bed was an oubliette
that gaped suddenly without so much
as a warning squeak.
Then a blank, a dim impression of
the small girl glimpsed through the rear window
of our apartment clenching a razor between
her teeth. I am thinking of that now
and of the deadly kiss.
A było tak, że twoja śmierć usiadła w moim cieniu,
żeby się o mnie oprzeć, odetchnąć moimi myślami.
Zerwałem się z miejsca, szukałem słońca w zenicie.
Uzbroiłem się po zęby w humor i witaminy.
Wzruszyłem ramionami i strząsnąłem duszę,
zerwałem czarny bandaż, czarną łunę z pamięci.
Dodałaś mi polotu. Jadłem owoce garściami.
Mikroelementy stanęły na straży komórek.
Szybko, celowo chodziłem, od sprawy do sprawy,
wskoczyłem nawet w ślub nucąc epitalamia.
Zacząłem nawet ćwiczyć: biegi, pompki, sprężyny –
i żadnych nadużyć na niewczesny umór.
To dni były na umór, a każdy sen wściekły
po aurze przywidzeń i zawrocie zmysłów
jak wielki napad na powierzchnię ziemi,
kołatanie ciała, żeby wejść w zimową kwaterę.
I goniłem w piętkę, traciłem wysokość,
gubiłem krok i miarę, i traciłem oddech –
zgubna poriomania, szalone podróże –
nie z Bordeaux do Nürtingen, ale zawsze.
Ziemia pod stopami wszędzie taka miękka –
czułem, że stopy grzęzną w niej po kostki.
A w nocy – łóżko było jak zapadnia
i bez szmeru usuwało się spod ciała.
Później luki w pamięci, zapatrzenia w okno –
tam mała dziewczynka w bloku naprzeciwko
uśmiecha się z żyletką pomiędzy zębami.
Myślę o jej chłodnych pocałunkach.
