Dimitris Angelis

/Greece, 1973

Dimitris Angelis (1973, Greece) has published seven collections of poetry, as well as essays, studies and short stories. His collection Anniversary was awarded the Porfyras Prize of the Academy of Athens and his collection A deer weeping on my bed was awarded with the National Poetry Prize. He was Editor of Nea Efthini literary magazine (2011–2013) and he is currently Editor of Frear (National Prize for the best literary magazine, 2014). He is president of Poets’ Circle in Greece.

Poems

14b. / 14β.

15. / 15.

To write a poem about the silent Sunday that calls
   the wolves wolves and the killers killers
To go out on the atrium and shout not as if choking
To read Joseph Roth, to remember the midwar
   years of Leontaris
To dance to Riders on the Storm playing on the
   turntable as if again the end were nigh
To be your midwar and for you to be my ending
To leave the house to get out of myself at last
To buy a newspaper, to see the pensioners play
   chess on the benches by the dock
To imagine a Byzantine angel descend on the water
   whispering alien words
To pass by the café where they talk about politics
   and football
To phone the electrician
To phone the Surveyor

To ask the neighbour for sugar
Not to have a silent Sunday, not to write poems.

Translation: Memi Katsoni

Να γράψω ένα ποίημα για τη σιωπηλή Κυριακή που να
λέει τους λύκους
   λύκους και τους φονιάδες φονιάδες
Να βγω στον ακάλυπτο και να φωνάξω όχι σαν κάτι να με
πνίγει
Να διαβάσω Γιόζεφ Ροτ, να ξαναθυμηθώ τον μεσοπόλεμο
   του Λεοντάρη
Να χορέψω με το Riders on the storm στο πικάπ σα να
   επίκειται πάλι το τέλος
Να είσαι εσύ το τέλος μου, να είμαι ο δικός σου μεσοπόλεμος
Να βγω απ’ το σπίτι, να βγω επιτέλους από τον εαυτό μου
Ν’ αγοράσω εφημερίδα, να δω τους συνταξιούχους που
   παίζουν σκάκι στα
   παγκάκια της προκυμαίας
Να φανταστώ έναν βυζαντινό άγγελο να κατεβαίνει στα
   νερά ψιθυρίζοντας
ακατάληπτες λέξεις
Να περάσω απ’ το καφενείο που συζητάνε πολιτική και
   ποδόσφαιρο
Να τηλεφωνήσω στον ηλεκτρολόγο
Να τηλεφωνήσω στον Χωρομέτρη

Να ζητήσω ζάχαρη απ’ τον γείτονα
Να μην είναι σιωπηλή η Κυριακή, να μη γράφω ποιήματα.

21a. / 21a.

Al-Fayha

That night and the next and all the nights before,
we rode frantically to Mosul. The next morning,
looking at the trail of the hooves we always found
that we had crossed it many times after midnight,
but it remained invisible, inaccessible like a mystic
Platonic utopia. And only a woman who had
yearned for it too soon stood as a salt pillar outside
the sandy gates, showing us that there was a time
that the lanes, the mansions and the plazas with the
fountains and the statues really existed.

So there will come a time for us to return to a city
we loved. We loved it like a river of sandy hair, on a
neck salted by the sea and the transistor radio – but
it was destroyed because we insisted too much on
vain wrangles and maybe we didn’t finally deserve it.

Translation: Memi Katsoni

Αλ-Φαΐχα

Εκείνη τη νύχτα και την άλλη και όλες τις προηγούμενες
καλπάζαμε ξέφρενα για τη Μοσούλη. Το άλλο πρωί
κοιτάζοντας τα ίχνη απ’ τις οπλές μας διαπιστώναμε
πάντα ότι πολλές φορές μετά τα μεσάνυχτα την είχαμε
διασχίσει, αλλά εκείνη παρέμενε αόρατη κι απλησίαστη
σαν μυστική πλατωνική ουτοπία. Και μόνο μια γυναίκα
που την είχε πρώιμα νοσταλγήσει στεκόταν σαν στήλη
άλατος έξω απ’ τις αμμώδεις πύλες της, δείχνοντάς μας
πως κάποτε υπήρξαν αληθινά οι αλέες, τ’ αρχοντικά
σπίτια κι οι πλατείες της με τα συντριβάνια και τ’
αγάλματα.

Έτσι θα υπάρξει και για μας κάποτε επιστροφή σε μια
πόλη που αγαπήσαμε. Την αγαπήσαμε σαν ποταμό
πυρόξανθων μαλλιών πάνω σε σβέρκο που αλάτισε η
θάλασσα και το τρανζιστοράκι –αλλά καταστράφηκε,
επειδή πολύ επιμείναμε στις μάταιες συμπλοκές και λέω
πως ίσως τελικά να μη μας άξιζε.

3. / 3.

Morning mist, write down as you withdraw today’s
morituri
and list among them this sacrificial smoke that
   rises in front of me
it comes from the verses I did not write that were
   prematurely shipwrecked
   in my coffee
it is from my verses that you still did not want to
read with me today,
Maria.

Write, morning mist, about Maria’s disquiet as
she waits in the rain for the bus
and the bus, heavy with human breath, is late, it is cold
there are two bills in her bag to be paid
a red car goes by, someone invites her in and

she disappears for the next twenty years.
Write also about my daily fear that Maria
may be lost forever
in a place without rain, one morning without verses.

Translation: Memi Katsoni

Γράψε, πάχνη του πρωινού καθώς αποσύρεσαι, τους
   σημερινούς
   μελλοθάνατους
κι ανάμεσά τους να προσθέσεις κι αυτόν τον καπνό
θυσίας που
αναθρώσκει μπροστά μου
είναι απ’ τους στίχους που δεν έγραψα και ναυάγησαν
πρόωρα
μες στον καφέ μου
είναι απ’ τους στίχους που δεν θέλησες ούτε σήμερα να
διαβάσεις
   μαζί μου, Μαρία.

Γράψε πάχνη του πρωινού και την ανησυχία της Μαρίας
καθώς
   περιμένει μες στη βροχή το λεωφορείο
και το λεωφορείο βαρύ από ανθρώπινες ανάσες αργεί,
   κάνει κρύο
   κι έχει δυο λογαριασμούς στην τσάντα να πληρώσει
ένα κόκκινο αυτοκίνητο περνάει, κάποιος τη φωνάζει
   μέσα κι

εξαφανίζεται για τα επόμενα είκοσι χρόνια.
Γράψε και γι’ αυτόν τον καθημερινό μου φόβο μήπως
χαθεί για
πάντα η Μαρία
σ’ ένα μέρος χωρίς βροχή, ένα πρωινό χωρίς στίχους.

7b. / 7b.

Because there’s an empty room where your white
hands light up my nights. Because there’s a bed
with an Indian tent in the middle to hide us from
everyone, free of clothes or memory; because a dog
and a giraffe are tied to the end of the bed.

Because there’s a bedside table where you lay
your immaculate name and I my redundant hands.
Because in the bedside table drawer there’s a
notebook where we’re to write a poem together
but it turns out that it’s already been written by
another.

Well, I’m this eternal other and you are my Song
of Songs. And every afternoon it snows in the
room with such a drift that our photographs come
unstuck from the walls and embrace.

Translation: Memi Katsoni

Επειδή υπάρχει έν’ άδειο δωμάτιο όπου τα λευκά σου
χέρια φωτίζουν τις νύχτες μου. Επειδή υπάρχει ένα
κρεβάτι με μια ινδιάνικη σκηνή στο κέντρο του για να
κρυβόμαστε απ’ όλους χωρίς ρούχα και μνήμη· επειδή
στην άκρη του κρεβατιού είναι δεμένος ένας σκύλος και
μια καμηλοπάρδαλη.

Επειδή υπάρχει ένα κομοδίνο για ν’ ακουμπάς το
άσπιλο όνομά σου κι εγώ τα περισσευούμενα χέρια
μου. Επειδή μέσα στο συρτάρι του κομοδίνου υπάρχει
ένα τετράδιο για να γράψουμε μαζί ένα ποίημα που
αποδεικνύεται στο τέλος πως πρόλαβε να το γράψει ένας
άλλος.

Λοιπόν, είμαι εγώ αυτός ο αιώνιος άλλος κι είσαι εσύ
το Άσμα Ασμάτων μου. Και κάθε απόγευμα χιονίζει με
τέτοια δύναμη φλόγες μες στο δωμάτιο που ξεκολλούν οι
φωτογραφίες μας απ’ τους τοίχους κι αγκαλιάζονται.

What René Magritte said when i sent him the manuscript of this book / Τι είπε ο Ρενέ Μαγκρίτ όταν του έστειλα τα χειρόγραφα αυτού του βιβλίου

This is not a poem. The poem is three kilometres away,
behind the dunes and on its way.
The poem smells of red and screens the horizon.
On its folds, Antoine de Saint-Exupéry continues
his night flights
with his little fox.
They eat chilled grapes and laughingly spit out the
seeds
on the heads of the swordfish following them
and on our own unsuspecting heads at the time
when the bats switch on the night.

The poem is a frozen seed:
It breaks your teeth
It tears at your throat.
And this is not a poem.

Translation: Memi Katsoni

Αυτό δεν είναι ποίημα. Το ποίημα είναι τρία χιλιόμετρα
μακριά,
πίσω απ’ τους αμμόλοφους κι έρχεται.

Το ποίημα μυρίζει κόκκινο και σκεπάζει τον ορίζοντα.
Πάνω στις πτυχές του συνεχίζει τις νυχτερινές του πτήσεις
ο Αντουάν ντε Σαν Εξυπερύ με τη μικρή αλεπού του.
Τρώνε παγωμένα σταφύλια και φτύνουν γελώντας τα
κουκούτσια
πάνω στους ξιφίες που τους ακολουθούν
και στ’ ανύποπτα κεφάλια μας την ώρα
που οι νυχτερίδες ανάβουν τη νύχτα.

Το ποίημα είναι ένα παγωμένο κουκούτσι:
Σου σπάει τα δόντια.
Σου ξεσχίζει το λαιμό.
Κι αυτό δεν είναι ποίημα.